ندای تجن- چند روز دیگر روز ماست، روز خبرنگار، واژه‌های بسیاری را بر روی ما می‌گذارند، برخی به ما می‌گویند افسران جنگ نرم، برخی می‌گویند خبرنگار، برخی می‌گویند خبرنویس، برخی نیز خبر بیار، برخی هم سایر واژه‌ها که چندان بر مزاجمان خوشایند نیست.
در سال‌های دور که تجربه اندکی داشتیم این واژه‌ها برای ما معنا و مفهوم خاصی داشت؛ مثلاً اگر فردی به ما می‌گفت افسر جنگ نرم، با خود تصور می‌کردیم اگر کوچک‌ترین مشکلی پیش می‌آید در سریع‌ترین زمان ممکن همین‌الان باید در یادداشتی به همه حمله کنیم و نشان دهیم که افسری هستیم که همیشه گوش‌به‌فرمان هستیم.
یا اگر فردی به ما می‌گفت خبرنویس، چنان بر خود می‌گرفتیم و دنیا بر روی سرمان خراب می‌شد که چرا به ما خبرنویس می‌گوید، ما خبرنگاریم.
خب، روزها، ماه‌ها، سال‌ها گذشت، واژه‌ها و القاب بسیاری بر سر ما گذاشتند که گاهی این واژه‌ها سینه‌مان را از غم و درد پر می‌کرد و ذهنمان فکرها بر سر می‌پروراند.
خدا رو شکر، کرونا آمد، در کنار همه ناراحتی‌های درگذشت اقوام و دوستان که دلمان را زخمی کرد و بر روحمان خنجر کشید، فرصتی دست داد تا در خود تأمل کنیم.
پس از سال‌ها ببینیم که در کجا هستیم و اصلاً کدام یک از این واژه‌ها هستیم که به ما می‌گویند.
باور کنید هنوز هم تأمل ما به پایان نرسید؛ اما یک واقعیت را دریافتیم، ما همان چیزی هستیم که خودمان از خودمان به تصویر می‌کشیم و همان مسیری را می‌رویم که رسالت ماست.
حال آن که اسامی و القابی بر روی ما می‌گذارند به ما ارتباطی ندارد، اینها نشان از تفکر درونی خودشان است، به ما چه ارتباطی دارد که یکی می‌گوید افسر و یکی می‌گوید خبرنویس.
ما متوجه شدیم که در گام نخست باید «انسان» باشیم اصل همین یک کلمه است، اگر بتوانیم همان را در طول زندگی و شغلمان جاری کنیم بیشتر مسیر را طی کرده‌ایم.
در این مسیر اگر بر مبنای صداقت پیش برویم و دید وسیع داشته باشیم مسلماً خداوند بزرگ هم به ما کمک خواهد کرد.
کمک خواهد کرد تا زودتر مقدار بیشتری از پیله را باز کنیم و دنیای بیرون را با نمای بازتر و بهتری نظاره کنیم، خداوند بزرگ و بخشایشگر همیشه و همه‌جا در درون ما بود و خواهد بود، ما باید بیشتر به او توجه کنیم.
اکنون وقت تلاش برای بیداری است/
