دغدغه‌های هنرمند میناکاری برروی سفال:از کمبود سفال باکیفیت تا رنگ

یک هنرمند میناکاری برروی سفال گفته است که کمبود سفال با کیفیت و رنگ مناسب از دغدغه‌های اوست.
 
به گزارش ندای تجن-میناکاری برروی سفال هنری ترکیبی از آب، آتش و خاک است، هنری که دستان هنرمند با عمق احساس خود  به ترسیم الگوهای اسلیمی می‌پردازد.
این هنر یکی از مهارتهایی است که توسط مراکز آموزشی فنی و حرفه‌ای به علاقه‌مندان آموزش داده می شود؛عاطفه کاوه یکی از هنرآموزان رشته میناکاری است که هم اکنون در کارگاه کوچک منزل خود به آموزش و انجام میناکاری برروی سفال مشغول است.
به گفته وی رنگ‌های شاد هنر میناکاری روی سفال انسان را به حالت آرامش دعوت می‌کند به طوری که روان‌شناسان به مراجعین خود پیشنهاد می‌کنند تا با یادگیری این هنر چالش‌های درونی را از خود دور کنند.انجام این هنر نیاز به تمرکز دارد تا بتوان کار را با ظرافت خاص به پایان رساند.

کاوه از ظرافت و حساسیت ظروف سفال میناکاری شده گفت که به دلیل نداشتن کوره مجبور است تا از امکانات همکاران استفاده کند، چون سفال پیش از قرار دادن در کوره نیاز به نگهداری و بسته بندی مطمئن دارد تا نشکند و همین موضوع در زمان انتقال به مکان استقرار کوره سخت است؛ از طرفی  برای قرار گرفتن هر ظرف سفالی میناکاری شده در کوره هزینه جدا دریافت می‌شود که برای هنرمندان گران تمام می‌شود.
وی به تعطیلی محل استقرار کوره در مرکز فنی و حرفه‌ای شماره 3 ساری به دلیل شیوع بیماری کرونا اشاره می‌کند که هم اکنون که باز است نیز به دلیل حجم بالای هنرآموزان مدت زمان استفاده از آن کوتاه شده است.
کاوه میانگین درآمدش در طول ماه 2تا 3میلیون است که کفاف هزینه‌کرد برای خرید کوره با قیمت 30میلیون تومان را نمی‌دهد و در تلاش برای دریافت تسهیلات از بنیاد برکت است که پس از بررسی مکان کارگاه، تنها 20میلیون تومان به کارش اختصاص دادند که هزینه خرید کوره هم نمی‌شود.
وی کمبود رنگ و نبود نمایندگی تولید سفال با کیفیت در ساری را از دغدغه‌های هنرمندان میناکاری عنوان کرد که در کنار آن‌ها،  شرایط کرونایی و برگزار نشدن نمایشگاه صنایع دستی سبب کاهش فعالیت شغلی شده است:به عقیده وی برگزاری نمایشگاه انرژی هنرمندان برای کار بیشتر را افزایش می‌دهد و حجم کارها بالا می رود.