به گزارش ندای تجن- محمداسماعیل کلانتری یکی از نویسندگان مازندران شعری کوتاه درباره مادر خواند و رضا کولایی مدرس دو تار نیز با این ساز زیبا نواخت.
هنرمندی این دو استاد را می توانید در فیلم زیر ببینید و شعر را مطالعه کنید:
ناسوره تن دارُم نَخوشِ احوال
تنم دردمند و حالم ناخوش است
دیمم را مَچ هاکُن دست شانی یُم وال
صورتم رابوسه بزن و دستت را روی شانه ام بگذار
مُنی واسری تی کَش خُجی جائه
آغوش تو برای من جای خوبی است
هنوز تِرسُم روبارپی اِز سگ و شال
هنوزهم از سگ و شغال کنار رودبار میترسم
دَکُن جامه تنم، پولکشا دَچین
جامه را تنم بپوشان و دکمه هایش راببند
جوروب لینگم دَکُن بی یر پَشلوال
جوراب را در پایم کن و شلوار پشمی ام را بیاور
تنور جا در بی یر سیرو و کشتا
از توی تنور، کلوچه و کشتاک را در بیاور
تا دلجا بَزِنُم اِز ذوق بال بال
تا با شوق و ذوق دلم بال بال بزنم
تومی و بادام و سونو حلواسان
مغز هسته زرد آلو، بادام، سمنو وحلوای سیاه هنوز از دور اندیشی درگودال انباری مخفی داری ؟
دَره اِز کیوانی ، گزینه ای مال ؟
هنوز محتاجتُم ، اسپی بَبه مو
هنوز محتاج و وابسته به تو هستم با اینکه موهایم سفید شده است
الُف قَدُّم بَبه تی واسری دال
قد رعنای من که همچون الف بود از فراغ تو چون دال خمیده شده است
دَرُم خُسُم نَنَه جان چش به راهتُم
دارم میخوابم مادر جان، چشم به راهت هستم
اگر بی ی ی به خوم خار بو مُنی حال
اگر امشب به خوابم بیایی، حال من خوب میشود.
